Een stralende zon hangt boven Bierbeek, de voorbode van nog veel meer stralends dat ons te wachten staat. Als men alle verbodstekens respecteert geraakt men niet in de dorpskern en CC De Borre is al helemaal onbereikbaar. Maar wie of wat zal ons tegenhouden op weg naar een concert van Ana Popovic, de aartsengel van de bluesrock ? Juist ja, niets ofte niemand. En van dezelfde ingesteldheid zijn de vierhonderd andere bezoekers van het, zo zal blijken, prachtige concert, dat de mannen van Bierbeek Blues d’Up voor ons in petto hebben. Maar we gaan niet vooruit lopen op de feiten. Alles op zijnen tijd.

Aangekomen op het erf, staat daar Eddy B in de poort van zijn geïmproviseerde keuken, in een grote pan, paëlla bijeen te roeren. Op de kaai staat Johan, met de hand boven de ogen tegen het verschroeiende licht, de oneindige einder af te loeren, op zoek naar enig teken van leven van diegene die hij nu al zes maanden van de bergen heeft verkondigd. Zijn broer denkt van, het loopt wel los, ‘k zal ik wel het verstand bijhouden.

En loslopen doet het, want om vijf uur verschijnt daar la Ana in het gat van de open poort, en zelfs in een helle contre-jour is ze herkenbaar. Haar hofhouding, incluis de kleine Luk, volgt haar naar binnen. Een hartelijke begroeting volgt en de gemoedelijke sfeer, die er de ganse avond zou heersen, tussen muzikanten en crew en pers, wordt hier en nu geboren. Er wordt gesoundcheckt en Ana maakt van de gelegenheid gebruik om een paar onvolkomenheden of verbeteringen in enkele nieuwe songs uit te klaren aan haar muzikanten. Daarna komt ze er terug gezellig bijzitten. Wie op tijd is, kan zelfs nog zijn klapke of interviewtje of keuvel doen, vóór Ana zich aan tafel begeeft, voor een, inmiddels reeds befaamde, Bierbeekse paëlla.

Het is iets over negenen en dus tijd voor concert. De zaal is ondertussen vol gelopen. Iedereen is er, die er moet zijn. Ana steekt van wal met het vuurwerk van “U Complete Me”, een stevig rocknummer met impressionante gitaar, waarmee haar laatste CD begint. “How’d You Learn To Shake It Like That ?” is een shuffle, Ana speelt vettige slide. Bijna alle nummers van haar nieuwste CD vinden een plaats in de show. En dat zijn stuk voor stuk pareltjes. Ana Popovic was een blue-rock diva, maar is nu zoveel méér geworden.

Ze verstaat de kunst om een album, en dus ook een show, in mekaar te knutselen, met de meest verscheidene genres, straight blues, rock, shuffle, jazz, reggae, ingetogen akoestisch, you name it, zonder dat je ook maar één keer het gevoel krijgt van incoherentie. Alle songs kunnen mekaar perfect verdragen. Elk nummer biedt plaats aan haar verrassend sterke gitaarspel, dat niet zomaar een begeleidingsinstrument is, maar de essentie van haar muziek. Vergelijkingen met grootmeesters als wijlen S.R. Vaughan en J. Hendrix dringen zich op. Niet omdat ze klinkt zoals hen, maar omdat ze even inventief is. Het is nu toevallig ook van deze twee dat ze een cover brengt in deze show, samen met “The Hustle Is On” van T-Bone Walker, de enige op vijfentwintig-of-zoiets songs. En cover is de absoluut onjuiste benaming voor het moois dat ze aanricht met deze nummers. S.R.V.’s “Riviera Paradise” krijgt een volledig nieuw arrangement. Ze heeft er naar geluisterd en heeft het dan op haar manier terug tot leven gebracht.

De tweede set begint Ana Popovic met ‘droge’ gitaar, alleen en dus kwetsbaar. En hier worden we met z’n allen effekes stil van. Dit is pure klasse. Het mooiste bewijs dat Ana op weg is naar een plaatsje naast de grootsten. Dit is haast adembenemend. Kiekebich* ! You know what I mean ! Zoals ze akoestisch “Still Making History” brengt en met zéér sterke vocale prestatie, die ons onwillekeurig aan Amy Winehouse rappeleert. Straf.

Het daarop volgende jazzy “Doubt Everyone But Me” is zo mogelijk nog straffer. Deze dame heeft zich vandaag hoog in onze persoonlijke charts gekatapulteerd. Er volgt nog een rootsy reggae “Between Our Worlds”en het instrumentale “Navajo Moon”. Als bisnummers brengt ze de eerdergenoemde Hendrix track “House Burnin’ Down” en S.R.’s “Riviera Paradise”. En in heel mijn euforie zou ik haar meesterlijke achterban nog vergeten, met Michele Papadia op de keyboards en Wurlitzer piano, Dion Murdock op drums en de hyperkinetische Ronald Jonker op bass. Zonder hen was dit niet mogelijk geweest. Een stevige en onwankelbare ritmesectie deze jongens.

Met elke keer dat ik ze zie is ze een stuk beter geworden, en Johan van Blues d’Up heeft dat in de smiezen. That’s why he brought her to us. Merci, Join we zullen daar nekeer nen Duvel op drinken. Alles verliep vlot en geroutineerd, zoals steeds wist iedereen wat hem te doen stond. De klank was prima, zoals we dat gewoon zijn hier. Dus, we zullen weer niet anders kunnen dan volgend jaar terugkomen zeker ?

Hip, hip ………………..rrrrahhhh

Kiekebich* = Kippevel

Gegevens van de band :
- Michele Papadia : my space
- Dion Murdock : my space
- Ronald Jonker : website

witteMVS

food for tought